عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)چیست؟
عفونت ویروس پاپیلومای انسانی یکی از رایج‌ترین بیماریهای آمیزشی مُسری است. این عفونت مجموعه‌ای از بیش از ۱۰۰ نوع ویروس است که می‌تواند آلت تناسلی مردانه، بخش بیرونی دستگاه تناسلی زنان، یا مقعد و جداره‌های واژن و گردن رحم را آلوده کند.
در اکثر موارد، عفونت ویروس پاپیلومای انسانی، خطرناک نیست، نشانه‌ای ندارد و بدون نیاز به درمان، خود به خود رفع می‌شود. این ویروس در اکثر موارد در اندام‌های تناسلی و مقعد یافت می‌شود. درموارد کمتری در دهان یا گلو هم وجود دارد.
از میان بیش از ۱۰۰ نوع عفونت ویروس پاپیلومای انسانی، حدود ۴۰ نوع بر اندام‌های تناسلی اثر می‌گذارند. دو نوع از این عفونت موجب ۷۰ درصد سرطان‌های گردن رحم و همچنین سرطان‌های کمتر رایج گلو، مقعد، آلت مردانه، واژن و فرج می‌شوند.
احتمال دارد در یک زمان به بیش از یک نوع عفونت ویروس پاپیلومای انسانی مبتلا شوید. به منظور انجام یک تشخیص دقیق، تمام برآمدگی‌ها و ضایعه‌های مشکوک باید توسط یک پزشک معاینه شوند. سرطان گردن رحم که توسط HPV ایجاد می‌شود از طریق آزمایش پاپ اسمیر، که بخشی عادی از آزمایش بهداشت جنسی زنان است، تشخیص داده می‌شود.
عفونت ویروس پاپیلومای انسانی چگونه منتقل می‌شود؟
عفونت ویروس پاپیلومای انسانی از طریق تماس پوستی منتقل می‌شود. این مسئله می‌تواند در حین رابطه جنسی دهانی، واژنی یا مقعدی یا در طول هر نوع دیگری از فعالیت جنسی که همراه با تماس پوستی طرفین باشد صورت بگیرد.
عفونت ویروس پاپیلومای انسانی چقدر رواج دارد؟
از هر ۴ نفری که فعالیت جنسی داشته باشند، سه نفر در مقطعی از زندگی خود به یکی از عفونت‌های ویروس پاپیلومای انسانی مبتلا خواهند شد. هرچه تعداد شرکای جنسی شما بیشتر باشد، احتمال بیشتری برای ابتلای به عفونت ویروس پاپیلومای انسانی وجود دارد.
نشانه‌های عفونت ویروس پاپیلومای انسانی چیست؟
زگیل‌های تناسلی یکی از نشانه‌های عفونت ویروس پاپیلومای انسانی است. زگیل تناسلی برآمدگی تخت یا شبیه گل کلم است که معمولاً بدون درد، احتمالاً همراه با خارش و گاهی همراه با خونریزی است. این زگیل‌ها ممکن است در کشاله ران، اندام‌های جنسی و داخل واژن یا مقعد ظاهر شوند.
در موارد نادر داخل دهان هم پیدا می‌شوند. از آنجا که گونه‌های بسیاری از عفونت ویروس پاپیلومای انسانی، زگیل‌های قابل دیدن ایجاد نمی‌کنند، بسیاری از افراد هیچ نشانه‌ای از ابتلا به عفونت‌های ویروس پاپیلومای انسانی ندارند. در نتیجه این افراد ممکن است ناآگاهانه عفونت ویروس پاپیلومای انسانی را به دیگران منتقل کنند.
خطرات ابتلا به عفونت ویروس پاپیلومای انسانی چیست؟
اکثر افرادی که به عفونت ویروس پاپیلومای انسانی مبتلا می‌شوند درطول ۲ سال درمان می‌شوند. اگر از بین نرود، سلول‌های آلوده به نوع عفونت ویروس پاپیلومای انسانی که موجب سرطان می‌شود شروع به تغییر کرده که می‌تواند منجربه سرطان در گردن رحم، مقعد، واژن، فرج، آلت مردانه و گلو بشود.
در میان این سرطان‌ها، سرطان گردن رحم شایع‌ترین است. سالانه حدود ۲۰۰ زن مبتلا به سرطان گردن رحم می‌شوند و حدود ۵۰ زن به دلیل همین بیماری فوت می‌کنند.
درمان زگیل تناسلی چیست؟
زگیل تناسلی را می‌توان با داروهای موضعی یا انجماد درمان کرد. این روش‌ها را معمولاً برای مدت ۴ تا ۱۶ هفته در محل ابتلا به کار می‌برند. مدت درمان با توجه به شدت زگیل‌ها و روش درمانی انتخاب شده، تفاوت خواهد کرد. این درمان‌ها موجب از بین رفتن عفونت ویروس پاپیلومای انسانی نمی‌شود؛ شخص درمان شده کماکان می‌تواند ناقل عفونت باشد، حتی اگر زگیلی در بدنش دیده نشود.
آیا واکسنی برای عفونت ویروس پاپیلومای انسانی وجود دارد؟
سه نوع واکسن برای این بیماری وجود دارد:
Cervarix ،Gardasil و Gardasil.
هر ۳ واکسن فرد را در برابر گونه‌هایی از عفونت ویروس پاپیلومای انسانی که موجب بیشتر انواع سرطان‌های گردن رحم و بیشتر سرطان‌های دستگاه تناسلی می‌شود، محافظت می‌کنند. Gardasil و Gardasil، در برابر گونه‌هایی که کمتر رایج هستند، محافظت می‌کنند.
این دو واکسن، همچنین از بدن در برابر گونه‌هایی از عفونت ویروس پاپیلومای انسانی محافظت می‌کنند که موجب اکثر موارد زگیل‌های تناسلی می‌شوند. این واکسن‌ها به پیشگیری از عفونت ویروس پاپیلومای انسانی کمک می‌کنند اما وقتی عفونت به وجود بیاید به از بین رفتن آن کمکی نمی‌کنند.
چگونه می‌توانیم احتمال ابتلا به بیماریهای آمیزشی را کاهش دهیم؟
آمیزش جنسی سالم را با استفاده از کاندوم رعایت کنید. کاندوم‌های مردانه و زنانه چنانچه طبق دستور استفاده شوند، از شیوع بسیاری از بیماریهای آمیزشی، از جمله HIV در هنگام آمیزش جنسی، جلوگیری می‌نمایند. کاندوم برای جلوگیری از آن دسته بیماریهای آمیزشی که از راه تماس پوستی منتقل می‌شوند، از قبیل تبخال یا زگیل تناسلی (ویروس پاپیلوم انسانی یا HPV و سیفیلیس)، کارایی کمتری دارد.
خود را واکسینه کنید:
برخی از بیماریهای آمیزشی، مانند هپاتیت آ، ب و ویروس پاپیلوم انسانی ( HPV )، با واکسن قابل پیشگیری هستند.
از وضعیت سلامت جنسی خود آگاه باشید:
با انجام منظم آزمایش‌های تشخیص بیماریهای آمیزشی، دریابید که به این گونه عفونت‌ها مبتلا هستید یا نه. تشخیص و درمان بیماریهای آمیزشی، از جمله HIV، احتمال انتقال عفونت به شریک جنسیتان را کاهش می‌دهد. هر چه تعداد شریک‌های جنسی فرد بیشتر باشد، احتمال در معرض بیماری آمیزشی قرار گرفتن فرد نیز بالاتر خواهد رفت.